Home Nieuws Tussen spanning en ontspanning

Tussen spanning en ontspanning - Nieuws

Tussen spanning en ontspanning

04 augustus 2017
Monique Weeda wisselt werk in de tandartsenpraktijk van haar man af met massages in haar eigen salon The Lodge. Zien veel mensen op om naar de tandarts te gaan, een massage is voor de meesten juist ontspanning. “Ik hoorde aan de stoel altijd dat ik rust uitstraal en hoe prettig de mensen dat vinden. Het leek me leuk daar iets mee te doen.”

In het uiterste zuidwesten van Noord-Brabant, daar waar de uitlopers van de Oosterschelde de provincie raken, ligt Bergen op Zoom. Aan de rand van het bijna perfect ronde, oude centrum rondom de Grote Markt en de Sint-Gertrudiskerk, loopt de Zuidwestsingel waar Monique haar massagepraktijk The Lodge heeft. Precies aan de rand van het park Kijk in de Pot, dat aan de Oosterschelde grenst.
De donkerpaarse gevel van het woonhuis uit 1910 verraadt haar praktijk nog niet. Pas wanneer Monique je heeft ontvangen en door het huis heeft geleid, zie je in de achtertuin de ruimte waar zij haar praktijk heeft en die de naam van de praktijk verklaart. Een lodge is een huisje, vaak in een park of grote tuin. “In 2009 kochten we het huis waarin we nu wonen. Het was een oud pand met een grote loods erachter. Om ons woonhuis te kunnen verbouwen, moesten we de loods slopen. Enkel de achtermuur, zijmuren en het spant zijn overgebleven”, vertelt Monique. “We hebben er ons logeerhuisje van gemaakt, met een eenvoudige douche, toilet en keukentje. Toen later de massagekriebels kwamen, heb ik er mijn praktijk van gemaakt.”

Rustgevend

Het masseren is namelijk iets van de laatste jaren. Monique werkt al jaren als tandartsassistent en is praktijkmanager in de praktijk van haar man. “Ik hoorde aan de stoel altijd dat ik rust uitstraal en hoe prettig mensen dat vinden. Het leek me leuk daar iets mee te doen. Uiteindelijk ben ik bij massage uitgekomen”, vertelt ze. Monique had toen geen vrienden of familieleden die als masseur werken. Altijd al wilde zij met mensen werken. Het was een gok, zegt ze zelf, om daarmee te beginnen, maar het bevalt haar uitstekend. “Massage is rustgevend, iets wat mensen graag laten doen. Bij de tandarts zijn mensen juist vaak gespannen.”
In 2006 volgde ze haar eerste cursussen sportmassage en haptonomie. Door privéomstandigheden lag het masseren daarna enkele jaren stil, maar vier jaar geleden pakte ze de draad weer op met een opleiding tot wellnessmasseur. “Als sportmasseur ben je eerder verbonden aan een club en moet je naar wedstrijden”, zegt Monique. ‘Als wellnessmasseur kan ik meer mijn eigen ding doen, in mijn eigen tijd.”

Professioneel opzetten

Zo begon ze met masseren. Eerst wat vrienden en klanten van de tandartsenpraktijk. Vervolgens hun vrienden, enzovoorts. “Al gauw kwamen mensen die weten dat je masseert langs: ‘Ik heb last van mijn kuit. Wil je er eens naar kijken?’”, zegt Monique. “Eind 2015 heb ik de knoop doorgehakt door me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel, mede op advies van de boekhouder. Ik heb geen zin om in de kantlijn te rommelen en problemen te krijgen met de fiscus – ook omdat er meer klanten kwamen dan gedacht en ik mijn praktijk professioneel wilde opzetten. Je kunt beter zo beginnen, dan later erachter komen dat je voor de fiscus al te ver bent gegaan.”

Eenvoudige start

Het starten van de praktijk kostte haar niet bijzonder veel moeite. Met het administratieve werk was ze al bekend, de boekhouder van haar man neemt nu ook haar praktijk mee, en handdoeken had ze al vanwege haar opleidingen. Oliën eveneens, al moest ze nog beslissen welk merk ze zou voeren. Een goede naam verzinnen was nog het lastigste werk. “Ik heet Monique, maar ik kon de zaak niet Massagesalon Monique noemen, als ik het serieus wilde wegzetten.”
Het werd dus The Lodge, naar haar werkruimte in de tuin. Eenmaal daar binnen valt de bezoeker allereerst de rust op die de salon uitstraalt. Grote ramen zorgen voor veel licht. De bekleding is volledig van hout, van vloer tot wanden en plafond. In het midden staat een flinke elektrische massagetafel. Posters of foto’s ontbreken, aan de achterwand hangt enkel een nep-hertenhoofd met gewei. Daar is ook de smalle houten trap die naar de zolderverdieping leidt, waar nog steeds gasten kunnen logeren.
Een deur leidt naar een tweede ruimte – in feite een aangeklede zeecontainer, al is dat vanbinnen niet zichtbaar. De sterrenhemel en de geperste houten beplating aan de wand geven deze ruimte een heel andere uitstraling, die wel prima past bij de infraroodsauna die er is. “Die hadden we al”, zegt Monique, “en wordt eigenlijk niet gebruikt door massageklanten. Ze hebben er tot nu toe geen behoefte aan.”

Op zoek naar binding

Monique ontvangt vooral vrouwen in haar sfeervolle salon. Zo’n zeventig procent van haar klanten is vrouw. “Ik denk dat mannen eerder een klinische ruimte zoeken en niet zozeer de gezelligheid. De entourage moet je aanstaan”, zegt ze. “Verder heb ik heel verschillende klanten. De ene komt elke twee weken, de ander eens in de maand. Ook zijn er mensen die pas komen als ze ergens last van hebben.”
De klachten zijn wat minder uiteenlopend: vooral veel nek-, rug en schouderklachten. “Mensen zitten verkeerd en veel achter de computer of hebben stress. Ook heb ik een aantal klanten uit de zorg. Die hebben blijkbaar niet de meest gunstige werkhouding.” “Het zou altijd meer mogen”, zegt Monique op de vraag of ze tevreden is met het aantal klanten. “MKB Nederland geeft aan dat het na de start van een massagepraktijk twee jaar duurt voordat-ie gaat lopen. En dan nog kun je er geen volledige baan uit halen. Of je zou bij een wellnesscentrum moeten gaan werken, maar dan ontwikkel je geen binding met de klanten. Je doet daar een massage en de mensen zijn al weer weg.”
Monique is juist op zoek naar binding met haar klanten. “Ik plan een uur voor een afspraak in, met uit- en aankleden erbij is de effectieve massagetijd 40 tot 45 minuten.” En vaak loopt het uur uit tot anderhalf uur. “De meeste klanten komen al langer bij me. Praten duurt dan al gauw een halfuur; je moet toch iemand de tijd geven om te ontspannen. Dan kan je ook dieper in de spieren komen.” “Al met al ben ik zeven tot tien uur in de week bezig met mijn salon. Ik zorg dat de ruimte opgeruimd en schoon is, de tafel opgemaakt”, zegt Monique. “Voor mij is het nog steeds een hobby, ook al heeft het masseren een officieel tintje gekregen. Als ik twee klanten op de dag heb, vind ik het genoeg.” Dat is niet zozeer omdat het werk fysiek zwaar is, al vraagt een mannenbeen wel flink wat kracht, zegt Monique. “Masseren is heel intensief. Het kost energie, want je moet met je aandacht bij het lichaam blijven; bij wat je aan het doen bent. Je moet kijken hoe een lichaam reageert. En energie gaat je aandacht achterna. Het is daarom heel prettig om als je een afspraak van een uur hebt gehad, weer op te kunnen laden.”

Haar gevoel volgen

Als Monique haar klanten ontvangt laat ze eerst zien waar ze de kleding kwijt kunnen. Na wat vragen – Gebruiken ze medicijnen? Hebben ze last van hoge bloeddruk? – mogen ze op de elektrische tafel midden in de salon gaan liggen. “Dan begin ik gewoon, met de mededeling dat als iets niet prettig is, ze dat direct moeten aangeven. Ik laat me heel erg leiden door de persoon die op de tafel ligt.”
Dat komt waarschijnlijk door de opleiding haptonomie die ze gevolgd heeft, vermoedt Monique. “Haptonomie is bezig zijn met aanraken, met contact. Voelen is het belangrijkste, iets wat je al doende leert. Als je de eerste keer een bovenbeen voelt, voel je alleen een bovenbeen. Als je al wat meer weet, voel je de spieren. Heb je nog meer kennis, dan voel je of de spierspanning te hoog is, of er een knoop in zit.”
Ontspanningsmassages hebben haar voorkeur. “Daarbij kan ik mijn gevoel volgen en alle vormen erin kwijt. Ik voel hoe een lijf reageert op aanraking. Als iemand verstijft of zijn ademhaling verstijft, dan voel ik dat – ook al zegt-ie met woorden dat dat niet zo is”, zegt Monique. “Als iemand helemaal ontspannen raakt, kun je zijn spieren beter induwen. Je merkt dat iemand zijn lichaam overgeeft.” Dat kan soms heel moeilijk zijn. “Bijvoorbeeld iemand die moet leren ontspannen, maar eigenlijk niet aangeraakt wil worden. Je kunt eerst vrijblijvend het gesprek aangaan om te kijken of het klikt, anders gaat het niets worden”, zegt ze. “Vervolgens kun je beginnen met massage met de kleding aan. Een volgende keer mag de bovenkleding uit, maar leggen we er nog een handdoek overheen. Zo gaan we stapje voor stapje verder.”

Blijven ontwikkelen

Stapje voor stapje groeien is ook wat ze zelf nastreeft. Binnenkort begint Monique met een vijfdaagse cursus lomi lomi, een Hawaïaanse massagetechniek waarbij voornamelijk met mooie, lange en vloeiende bewegingen van de onderarmen wordt gewerkt. Ze kreeg deze techniek al eens geleerd tijdens haar wellnessopleiding. “Meestal volg ik eerst een korte workshop, om te weten of
het me bevalt, voordat ik me inschrijf voor een cursus.” Ook laat ze zich leiden door wat er al in haar omgeving wordt aangeboden. “Ik zie het als er bepaalde vormen van massages meer aandacht krijgen. Nu wordt er hier in de omgeving bijvoorbeeld veel Triggerpointmassage aangeboden. Daar ga ik dus niets meer doen”, zegt ze beslist. “Ik ga niet een halfjaar een cursus volgen om hetzelfde te kunnen bieden als iemand even verderop. Ik wil me onderscheiden.”
Fibromyssage heeft weer wel haar interesse. Dat is een massage speciaal voor mensen met fibromyalgie. “Sommige mensen kunnen niet of bijna niet aangeraakt worden vanwege hun aandoening. Tijdens deze cursus krijgen we handvatten om hen toch te helpen. De cursus wordt gegeven door iemand die thuis is in de Chinese geneeskunst. Hij heeft een heel andere kijk op het menselijk lichaam. Dat is zo interessant. Dan moet ik echt uitkijken niet gelijk alle cursussen op dat gebied te gaan doen’’, zegt ze grijnzend.